Wzorzec Rasy Pomeranian

O rasie chihuahuahistoria rasywzorzecpielegnacja chihuahua

12.11.2019/EN  Wersja polska 13.11.2019

Wzorzec FCI nr 97

SZPIC NIEMIECKI/POMERANIAN

TŁUMACZENIE: MIROSŁAW REDLICKI

POCHODZENIE: Niemcy.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA:  04.09.2019.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.

KLASYFIKACJA FCI: Grupa 5 – Szpice i psy pierwotne.

Sekcja 4 – Szpice europejskie.

Bez prób pracy.

SZPIC NIEMIECKI MINIATUROWY/POMERANIAN

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: szpice niemieckie są potomkami „psów  torfowych” (Torfhunde) z epoki kamiennej, „Canis familiaris palustris  Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau);  są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras  wywodzi się od nich. W krajach innych niż niemieckojęzyczne,  szpic miniaturowy ( w języku niemieckim karłowaty) znany jest jako pomeranian.

WRAŻENIE OGÓLNE: szpice urzekają  swą piękną szatą, nastroszoną z powodu obfitego podszerstka.  Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa  z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.

WAŻNE PROPORCJE: stosunek wysokości w kłębie do długości  tułowia wynosi 1:1. Długość kufy do długości czaszki mniej więcej 2:4.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: niemiecki szpic miniaturowy/pomeranian  jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest  bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do  obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go nie tylko idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające  cechy.

GŁOWA 

MÓZGOCZASZKA: średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.  Stop: od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy bardzo mocny.

TRZEWIOCZASZKA:  Nos: nos okrągły, mały i czysto czarny. U szpiców maści czekoladowej nos jest ciemnobrązowy. Kufa: kufa nie jest wydłużona i pozostaje w harmonijnej proporcji  do czaszki. (mniej więcej 2:4) Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie  tworzą fałd w kącikach. Całkowicie czarne, u psów czekoladowych brązowe. Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk siekaczy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i  żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. Mocne kły dokładnie zachodzą na siebie. Brak kilku przedtrzonowców jest tolerowany. Zgryz cęgowy dopuszczalny.  Policzki: policzki łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne.  Oczy: oczy średniej wielkości, kształtu migdała, lekko skośne, ciemne. Powieki czarne, szpice maści czekoladowej mają powieki brązowe Uszy: małe, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie;  trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.  SZYJA: średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco  łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym  bogatą kryzę.

TUŁÓW

Linia górna: łączy się wdzięcznym łukiem z krótkim, prostym  grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę. Kłąb: wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w  grzbiet. Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny.  Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne.  Zad: szeroki i krótki, nie opadający.  Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona; dobrze rozwinięte przedpiersie.  Linia dolna i brzuch: klatka piersiowa tak długa, jak to tylko możliwe; brzuch  nieznacznie podciągnięty.  OGON: ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w  górę i zakręcony do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa  stabilnie nad grzbietem; pokryty bardzo gęstym włosem. Podwójny  skręt na końcu ogona jest dopuszczalny.

 KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE:  Wygląd ogólny: proste; dosyć szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu.  Łopatka: dobrze umięśniona i mocno związana z klatką piersiową. Długa i dobrze kątowana. Ramię: mniej więcej tej samej długości co łopatka, tworzy z nią kąt  90 stopni. Łokieć: mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani  odstający, ani ustawiony podsiebnie.  Przedramię: średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Na tylnej krawędzi frędzle. Śródręcze: mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° (w  stosunku do pionu).  Łapa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.

KOŃCZYNY TYLNE:  Wygląd ogólny: bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych, proste równoległe.  Udo i podudzie: udo i podudzie mniej więcej równej długości.  Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie  odchylane na zewnątrz, ani do środka.  Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe  względem podłoża.  Stopa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.    RUCH : szpice niemieckie poruszają się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście

SKÓRA: na całym ciele przylegająca, niepofałdowana.

SZATA

WŁOS: Niemiecki szpic miniaturowy/pomeranian  ma  szatę dwuwarstwową, składającą się z prostych i wyraźnie nastroszonych włosów okrywy i krótkiego, gęstego podszerstka, o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.  Włos nie może być falisty, kędzierzawy, ani kosmaty; na grzbiecie  nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite pióra, z tyłu obfite portki sięgające stawu skokowego. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może wyglądać na wymodelowaną.

MAŚĆ:  Niemiecki szpic miniaturowy/pomeranian: biała, czarna, czekoladowa, pomarańczowa, szara cieniowana i inne.

Szpic biały: sierść ma być czysto biała, lekki odcień żółtawy, który często występuje, szczególnie na uszach jest tolerowany.

Szpic czarny: czarne szpice muszą mieć taki sam podszerstek i czarną skórę. Kolor okrywy musi być czysto czarny bez jakichkolwiek białych lub innych znaczeń.

Szpic czekoladowy: jednolicie brązowy w ciemnym odcieniu.

Szpic pomarańczowy: jednolite umaszczenie, ani zbyt ciemne ani zbyt jasne. Przy tej maści rozjaśnienie na klatce piersiowej, ogonie i portkach jest dopuszczalne.

Szpic szary, szary cieniowany: kolor szary cieniowany  to srebrnoszary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu  wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej  linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha;  towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą,  krótką brew. Kryza i „uprząż” na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i  tylne kończyny srebrzysto szare bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z  wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w jasnym, srebrnoszarym odcieniu.

Szpice innej maści: Określenie „innej maści” oznacza następujące kolory – kremowy, kremowy z nalotem, pomarańczowy z nalotem, czarny podpalany i łaciaty. U psów łaciatych tło musi być zawsze białe, a łaty jednej barwy: czarne, czekoladowe, szare cieniowane, pomarańczowe, pomarańczowe z nalotem, kremowe lub kremowe z nalotem. Pożądane, by łaty były rozmieszczone na całym ciele.

WIELKOŚĆ I WAGA:  Wysokość w kłębie: Szpic niemiecki miniaturowy/pomeranian : 21 cm + – 3 cm. Waga powinna być stosowna do wielkości.

WADY

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane  w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

WADY DUŻE:

• Wady budowy • Głowa zbyt płaska • Głowa wyraźnie jabłkowata • Nos, powieki i wargi barwy mięsa • Wady uzębienia, braki zębowe • Oczy zbyt duże i zbyt jasne • Oczy wyłupiaste • U szarych cieniowanych pomeranianów brak charakterystycznego rysunku na głowie • Wady ruchu.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• Agresja lub wyraźna lękliwość • Nienormalna budowa lub zachowanie • Otwór w ciemieniu  • Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny  • Entropium lub ektropium • Uszy nie całkiem stojące • Wyraźne białe znaczenia lub łaty u psów innych niż białe, z wyjątkiem • Wszelkie umaszczenia nie wymienione we wzorcu.

Uwaga:    Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.    Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.